RWD-8 był polskim samolotem szkolnym o konstrukcji mieszanej, w układzie górnopłata (tzw. parasol) o podwoziu stałym, klasycznym.. Napęd w wersji podstawowej zapewniał pojedynczy silnik PZInż Junior  o mocy 120 KM. Oblot prototypu miał miejsce w 1933 roku. Produkcja seryjna trwała w latach 1934-1939, kończąc się wytworzeniem ok. 550 samolotów tego typu. Maszyna nie posiadała uzbrojenia stałego.

Pierwotnie, RWD-8 został opracowany na konkurs ogłoszony przez Ligę Oborny Powietrznej i Przeciwgazowej na nowy samolot szkolenia początkowego. Wstępne prace nad RWD-8 w Doświadczalnych Warsztatach Lotniczych w Warszawie przeprowadził inz. Stanisław Wigura, a pierwszy prototyp był gotowy w 1933 roku. Wygrał on zdecydowanie konkurs okazując się maszyną bardzo łatwą w pilotażu, zapewniającą spore bezpieczeństwo lotu, dobry komfort pracy ucznia i instruktora, jak również będąc relatywnie tanią. Bardzo szybko projektem zainteresowało się wojsko polskie, które w 1934 roku złożyło zamówienie na te samoloty, które – w wersji dla wojska – były produkowane w zakładach PWS w Białej Podlaskiej. Samoloty RWD-8 w wersji cywilnej służyły w licznych aeroklubach na terenie całego kraju. Natomiast w wersji wojskowej były przeznaczone do szkolenia wstępnego pilotów. Latano na nich  szkołach lotniczych w Dęblinie, Bydgoszczy oraz Krośnie. W toku kampanii wrześniowej RWD-8 służyły także jako maszyny łącznikowe. Po wrześniu 1939 roku samoloty RWD-8 trafiły do Rumunii, Finlandii i na Węgry.